با سلامي دوباره به شما دوست عزيزهمانطور که قبلا ذکر شد پيامبر اسلام و نيز حضرت علي به گواهي تاريخ به خواست اکثريت جامعه خود به حکومت رسيدندخليفه اول با حمايت شيوخ قبايل.خليفه دوم بنا بر وصيت خليفه اول و خليفه سوم در يک شوراي 6 نفره به عنوان حاکم انتخاب گشتند اما خليفه چهارم(حضرت علي)بنا به خواست اکثريت مردم به حکومت رسيد و خود هرگز ادعاي حکومت ننمود با اين همه جالب است که اکثريت انديشمندان . تسنن را نسبت به تشيع راستين به دموکراسي نزديکتر ميپندارند و جالبتر اينکه بعضي شيعيان نيز بر آن معترفند!!!فرموديد هيچ سند معتبري در دست نيست که حضرت علي با کسي غير از پيامبر از روي ميل و رغبت بيعت کرده باشد اما آنچه که مسلم است ايشان با سه خليفه قبل از خود بيعت نمود و دليل بيعت نيز کاملا مشخص است چون اکثريت جامعه متمايل به ديگران بودند(اينکه اين تمايل درست بود و يا اشتباه مبحث ديگري است)پس بنا بر اصول دموکراتيک . ايشان به احترام خواست اکثريت جامعه بيعت نمود.
در مورد کلمه بيعت من نيز کاملا با شما هم عقيده ام و معتقدم که در بعضي از مواقع براي برقراري عهد و پيمان بيعت صورت ميپذيرفت اما همانطور که قبلا ذکر شد در مواردي ديگر مانند حکميت و داوري و نيز انتخاب حاکم و حتي انتخاب دين در آن دوران اين عمل (بيعت) انجام ميگرفت (امروزه نيز تقريبا همين روش رايج است)و کاملا مشخص است که اصل عمل يکي است اما ماهيت آن متفاوت است.پيامبر وقتي مردم را به اسلام دعوت مينمود آنان در پذيرفتن آن مختار بودند و اگر ميپذيرفتند يعني اسلام را انتخاب ميکردند (تاکيد دوباره بر کلمه انتخاب ميکنم)آنگاه با پيامبر بيعت مينمودند.در مورد امامت من نيز معتقدم امام از جانب خدا تعيين ميگردد اما حاکم از جانب مردم انتخاب ميشود و جمع اين دو (امام و حاکم)در صورتي واجب است که اکثريت مردم خواهان آن باشند در غير اين صورت واجب نيست و اين سخن نه يک نظر شخصي بلکه حرکت و روش ائمه شيعه در هر زمان است و اصل اين تفکر نيز کاملا دموکراتيک است يعني خواست اکثريت مردم شرط تعيين حاکم است
در مورد ابن هشام منظور من سخني بود که از پيامبر نقل شد و من آنرا مورد تشکيک قرار دادم و آنچه که از پيامبر خدا نقل شود آنگونه که جنابعالي خود واقفيد ميتوان آن را حديث نيز اطلاق نمود اما مهم آن است كه چه كسي آنرا بازگو ميكند.پاينده باشيدياهو
